…Dziś kolejny dzień… dzień pełen tęsknoty, wspomnień bólu ale i uśmiechu… kilka chwil spędzonych sam na sam … i co mi to daje… nic… potrzebuje czegoś kogoś …. a tu jak zwykle pustka… czy ktoś ją kiedyś wypełni… wierze i chce wierzyć że któregoś dnia obudzę się w Twoich ramionach tak jak kiedyś usłyszę słowa pełne miłości, ciepła i usnę słuchając bicia twego serca… a potem razem pójdziemy do raju…tylko Ty i ja…ale kiedy?…hm dziś jutro za tydzień…z minuty na minutę tęsknie coraz bardziej…i żyję z nadzieja i marzeniami…. ale czy właśnie jest życie…? …pomóż mi zrozumieć sny…dlaczego ostatnio budzę się w środku nocy i płacze…boje się…czegoś…kogoś…może tego że znów w nocy poczuje jak ktoś zabiera mnie tam…pamiętam dokładnie tamten dzień a raczej noc…Nie wiem dlaczego posunęłam się do tego wszystkiego ale pamiętam co wtedy czułam…nagle strach zniknął…poczułam się bezpieczna…szczęśliwa…zamknęłam oczy…i nagle jakby ktoś puścił mi film…wszystko co działo się w moim życiu zobaczyłam w krótkich fragmentach…czułam jak łzy lecą po policzkach…i czekałam na chwile gdy w końcu znajdę się tam… jednak…w końcu doszłam do wniosku ze to nic nie dało…ze zaczął się nowy dzień…tak bardzo się pomyliłam…było jeszcze gorzej…dopiero wtedy zaczął się koszmar…i pomyśleć ze mogłam już nigdy nie postawić nawet jednego kroku…a straciłabym tak wiele…najdziwniejsze jest to ze zamykając oczy nie czułam bólu…czułam ze robię dobrze pragnęłam tego a na ustach był uśmiech…wiec dlaczego zakończyło się to koszmarem…i dlaczego właśnie dziś o tym pisze…dlaczego szuflada wspomnień została otwarta…nie mam pojęcia…ale może dlatego bo tak naprawdę nie wie co czułam co się ze mną działo ..nie wiesz o tym ty moja przeszłość…a oddałabym wszystko nawet życie żebyś poczuł ten ból lek i wylał tyle łez co ja…ale dziś to wspomnienia…dziś żyje swoim życiem…tylko jednego z czym nie umie walczyć to ze łzami które pojawiają się tak niespodziewanie…i z tymi myślami co by zacząć udowadniać samej sobie że życie toczy się dalej…a drzwi przeszłości zamknąć na klucz który przypadkiem zgubić gdzieś po drodze… tylko dlaczego idąc pod nogami zawsze go znajduje… Każdy dzień zakwita bólem wspomnieniami i cierpieniem…staram się zapomnieć a przez co pamiętam coraz mocniej…cień moich wspomnień wbija się co raz głębiej w ma dusze zadaje nowe i coraz to krwiste rany… ale i znów paradoks…ale wiem ze przyjdzie szczęście zjawisz się Ty przytulisz mnie ale w tym momencie rudno mi to pojąć…Może to kara ze nie potrafię docenić życia… a może dlatego bo noc która tak kocham i podziwiam jest po prostu nocą i niczym więcej…po prostu okresem ciemności podczas którego nie myśli się dlaczego się śpi…Cale nasze życie to magia…zdarzeń przypadków losów…To wszystko oddziałuje na nas. Jesteśmy jak gąbka, która wsysa zachłannie nasze życie, nie dając sobie nawet szansy na powolne delektowanie się nim. Jesteśmy na nie pazerni, dlatego może tak bardzo boli kiedy gąbka jest sucha, kiedy życie w nas umiera. Kiedy traci sens i nic już nas nie interesuje, poza tym bolącym końcem. Dlaczego tak jest? Czy tam, ktoś na górze istnieje? Czy on tam jest i śmieje się z nas głośno? Gdzie ten troskliwy ojciec, który miał nas chronić przed niepowodzeniami, przed bólem i samotnością? Czy to jest ten jego genialny plan? No to faktycznie ,trzeba przyznać – zajebisty , nie ma co. Chyba nie tak miało być, chyba każdy z nas inaczej to sobie wyobrażał? Nie zamierzam się tu skarżyć, nie to jest moim celem. Ale czy gdyby każdy z nas miał możliwość ponownego narodzenia, czy nadal wybrałby tą drogę, którą podąża teraz? A przecież na innych tez kiedyś stanie smutek i śmierć… dobra kończę bo widzę ze znów się rozpisuje znów poruszam ciemne tematy mojej duszy życia mojego ja…to co po mnie zostanie to te słowa…